سنگینی افتخار به جای فوتبال این بار روی دوش سینما

شادی که بامداد دوشنبه هشتم اسفند نود به خانه ایرانی ها آمد از آن شادمانی هایی بود که هیچگاه از دل شاد شدگانش پاک نخواهد شد. آن ها تا همیشه خاطره آن را با خود خواهند داشت و تا همیشه به یاد می آورند که آن لحظه کجا بودند!

افتخار در هر قواره ای که باشد بهانه ایست برای لبخند ولی برخی از این بهانه ها بزرگی دارند به ابعاد تمام تاریخ و لبخند حاصل از آن ها شکلی دارد که در تمام طول عمر صاحب آن، هیچ زمان دیگری به این شکل برروی لبانش نمی نشیند. خیلی وقت بود که این وظیفه ورزش و در راس آن فوتبال بود که شادی هایی تا این حد همگانی را برای ایرانی ها می بایست تدارک ببیند. اما شانه های فوتبال خیلی وقت است که نحیف تر از آن شده بود که سنگینی یک شادی را برروی خود تحمل کند و در این ایام چه به موقع سینما به کمکش آمد تا یک شادی همگانی را برای همه ایرانی ها به ارمغان بیاورد. درست مثل آن شادی عمومی که بعد از گل عزیزی به استرالیا به خانه های ایرانی ها آمد و ان فریادهایی که شیشه ها را بعد از گل استیلی به آمریکا به لرزه در آورد. حالا هم به نام فرهادی ولی به کام هر ایرانی افتخاری به دست آمد که صحبت از آن در هر محفل ایرانی غرور و شادی را دعوت خواهد کرد. فتح اولین اسکار تاریخ همان لذت اولین صعود ما به جام جهانی را داشت. یک شادی به ابعاد تمام کشور و به تعداد همه ایرانی ها. اینبار قرار بود شادی ما نه از راه توپ و چمن که از راه پرده نقره ای باشد...باشد که عرصه های دیگر هم ملت ایران را به این شادی های عمومی دعوت کند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: